ความสุขไม่ได้อยู่ที่ใจ…มันอยู่ที่ว่ามึงจะเดินไปหามันหรือเปล่า

แต่มันก็คือความสุข…

ความสุขของคุณอยู่ที่ไหน…เจอมันหรือยัง…บางทีคนเรากว่าจะรู้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่อที่จะเป็นอะไร

กว่าจะพบตัวเองได้…มันยากนะ..

ถ้าคุณพบตัวเองแล้วจงภูมิใจเถอะครับ…และดำเนินชีวิตไปกับมัน

ใครไม่เข้าใจก็ช่างแม่งมันเถอะ…!!

อย่างน้อยก็คุณแหละที่เข้าใจตัวคุณเอง…

เพราะฉนั้น..ถ้าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันมันฝืน…ก็เลิกซะ!!

มีคนถามว่า”ถ้าเลิกแล้วจะเอาอะไรกิน”

ผมตอบว่า “ถ้ามึงคิดได้แค่นี้..มึงก็อดต่อไปเถอะ”…

——————————————-

แต่ก็แปลกนะที่คนบางคนมีความสุขอยู่บนความทุกข์

คนพวกนี้แหละที่ผมพยายามหาคำตอบเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเข้าใจ

ผมบอกไว้ก่อนว่าไอ้ที่ผมเขียนนี้บางคนอ่านแล้วอาจจะไม่ค่อยประทับใจ

หรือคิดว่าผมเป็นพวกอคติ ขวางโลก..ประมาณนั้น

ผมบอกได้เลยครับว่าใช่…ทำไมล่ะเพราะผมคิดไม่เหมือนคุณไง

ผมมีความคิดเป็นของตัวเอง

ความคิดที่บางคนคิดว่ามันไม่อยู่ในกรอบ..มันเป็นคนไม่ดี

มันไม่ฟังผู้ใหญ่..ไม่ทำอะไรตามใจ…มันอีกร้อยแปด..

ก็แน่หล่ะครับ…จะให้ทำตามได้ยังไง..ก็ในเมื่อไอ้คนที่เรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่อยู่ในทุกวันนี้

ชีวิตมันเน่าจะตาย…แล้วจะให้ผมตามเหรอ?? ผมต้องตามเหรอ

ความคิดดีๆ..และสีสรรค์ในชีวิตมันหายไป..

ทำไมล่ะ??

ผมต้องตั้งใจทำงาน..เลียแข้งเลียขา..ประจบเข้าไว้

จะได้โตไวๆ..จะได้เป็นสารวัตร..จะได้เป็นผู้กำกับ..จะได้เป็นผู้การ

ก็ผู้ใหญ่เค้ามีความคิดกันเท่านี้..คิดแต่ว่าทำยังไงจะให้ตัวเองเดินไปถึงจุดที่คนอื่นเค้าอยู่กัน

เดินตามางที่คนอื่นเค้าเดิน เดินตามตีนที่คนอื่นเค้าทิ้งรอยไว้..

บางคนไม่เห็นแม้รอย..ก็ยังพยายามปัดหามัน…แต่ก็ยังมีความพยายามแหละ

ผู้กำกับการ…รองผู้การ…ผู้การ..!!

ก็แล้วถ้าผมไม่อยากเดินตามคุณล่ะ…แล้วถ้ากูไม่สนใจ..กูไม่อยากเป็นล่ะ

ผมผิดมากมั๊ย..ที่เรียนจบโรงเรียนนายร้อยตำรวจมา…แต่ไม่สนใจไอ้เรื่องพวกนี้..

ผมแค่อยากมีความสุข และใชชีวิตในแบบที่ผมเป็น

ชีวิตในแบบที่คนอื่นหาว่าผมเป็นแกะดำ!!

แต่ผมก็เรื่อยๆครับ…ไม่แคร์หรอก..ผมภูมิใจที่ตัวผมยืนอยู่ในจุดที่ผมเป็นอยู่

—————————————

คุยกันทุกวันแต่เรื่องเดิมๆ จะเป็นนู่นจะวิ่งคนนี้ จะใช้เงินเท่านี้

ผมคิดในใจว่า “มึงจะเป็นไปห่าอะไร ในเมื่อมึงเป็นแล้วมึงยังเป็นหนี้และไม่มีความสุขอยู่แบบนี้”

ปล. ผมไม่ใช่คนดีครับ…

ไอ้ที่ผมพูดมา เล่ามา..ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิด..

ผมถูกระบบมันครอบอยู่ช่วงหนึ่ง..และในที่สุดผมคิดว่า มันไม่ใช่ตัวกูเลย

ผมมีความสุขในแบบของผม..สิ่งที่ผมเป็นมันดีอยู่แล้ว

นั่นแหละผมจึงมาคิดได้ว่า…ในเมื่อมันไม่ใช่มึงก็เดินถอยออกมาเถอะ

ให้คนที่คิดไม่ได้เป็นต่อไป..ถ้าเค้าคิดแบบเราได้เค้าคงก้าวถอยออกมาเองเหมือนกัน

แต่ก็ไม่แน่…เพราะผมบอกไว้แล้วว่า

“คนบางคน บางประเภทชอบที่จะมีความสุขบนความทุกข์”

——————————————————

หาความสุขในชีวิตให้เจอ บางทีมันอยู่ตรงหน้าคุณนะ..

บางคนแค่ได้อยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใครมารบกวน วุ่นวาย

มันก็เป็นความสุข และเป็นตัวตนอย่างที่สุดของเค้าคนนั้นแล้ว

แล้วคุณล่ะ…เชื่อผมสิ…เดินออกมา

————————————-

ราชสีห์ 109 ปี..คืนสู่เหย้า ลูก แสด-ขาว กลับถิ่น

ไม่ได้เข้ามาทำอะไรในนี้นานเลย…

ช่วงเวลาแค่ไม่กี่วัน ทำให้ชีวิตวุ่นวายได้ชนิดที่ว่า…ทำเอาร้องไห้ไปเลย…!!

ใครจะเชื่อว่าผมร้องไห้…ไว้จะเล่าให้ฟัง..

ตามสัญญากับตัวเองที่จะเอารูป และบรรยากาศของงานโรงเรียน…มาลงให้ดูกัน

งาน 109 ปี ราชสีห์…งานคืนสู่เหย้า ลูก แสด-ขาว

เมื่อวันที่ 27 พ.ย. 2551 ที่ผ่านมา ในที่สุดก็ได้มีโอกาสกลับไปโคราชครับ

ได้กลับไปงานที่อยากไปที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้…ได้กลับไปเจอบรรยากาศเก่าๆ…เพื่อนๆ..สนามบอล..

มันทำให้ชีวิตของผมที่เหนื่อยและเบื่อหน่ายกับงานข้าราชการ ที่เช้าชามเย็นชาม และแข่งขันกันด้วยการประจบสอพลอ

…กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหนึ่ง…

ผม ราชสีมาวิทยาลัย รุ่นที่ 97 ครับ..

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/9 

รหัสประจำตัว 37624

โรงเรียนของผมเป็น โรงเรียนชายครับ..แต่รุ่นผมยังเป็น สหศึกษาอยู่ รับผู้หญิงมาเรียนด้วย

แต่ตอนนี้ก็กลับเป็นชายล้วนเหมือนเดิมอีกแล้ว

พ่อผม น้องชาย แล้วก็ตัวผมเอง จบจากที่นี่..

แล้วก็มากันทั้งหมด..พาแม่มาด้วย

..เมื่อผมเข้าสู่บรรยากาศของรั้ว แสด-ขาว อีกครั้ง..

ภาพเก่าๆ แล้วก็การพูดคุยเรื่องเก่าๆ..มันออกมาเองในแบบชนิดที่หยุดไม่ได้

เปลี่ยนไปน้อยมาก รางน้ำสนามบอล แตกยังไง ก็เหมือนเดิม ห้องน้ำผ่านมากี่ปีๆ รั่วตรงไหน ก็ยังรั่วอยู่

เปิดงาน…เสียงเพลงมาร์ช รร. และ เพลงเชียร์ดังสนั่น(ขนลุก) ดังมากๆครับ..สนุกสุดๆ ร้องกันได้ไม่มีเบื่อ

ราชสีมา ราชสีมา ราชสีมา ของเรา..(มาร์ช)

ต่อด้วย..ขอไชโย ให้ราชสีมา..ไชโย ไชโย ไชโย !!..

ร้องกันได้ตั้งแต่รุ่นปู่ ยันรุ่นหลาน

.o.

ในงานก็มีการแสดงจากวงสุนทราภรณ์

วงดุริยางค์โรงเรียน

และพอเบียร์ มันได้ที่ ประกอบกับเลือดมันเปลี่ยนสีจากสีแดง เป็นสีแสด โดยไม่รู้ตัว..

เลยออกมาเป็นอย่างที่เห็นครับ..

งานเลิกประมาณ 23.00 น. ครับ..

-เพื่อนๆ มาต่อที่บ้านผม-

สำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมาแค่ไม่กี่วันที่โคราช ที่บ้านเรา..ของคุณเพื่อนๆทุกๆคนมากๆ..

ขอบคุณไอ้เอ๋ย(ใครจะเชื่อว่ามึงตามความฝันมึงจนเจอ) จากนายสิบ เป็นนักบิน

ไอ้จานอู๊ด..ที่กูไม่ไปกินเหล้าด้วยแล้วน้อยใจ

ไอ้บอม..กูไม่มีคำบรรยาย

ไอ้เป้ง..ที่มึงมาทีหลังแต่ก็ยังอุตส่าห์ขับรถมาจากกรุงเทพฯ

ไอ้เปา…คนที่บอกว่าอยากมีความทุกข์กะเขาบ้าง

ไอ้ติ๋ง..ไอ้โชค..ไอ้ดุก..ไอ้ต้อม..ไอ้หนิง(สาวสายคนเดียว)..ไอ้ต้าร์..6/9 ทุกคน

ไอ้ปลื้ม..ไอ้กิ๊บ(แฟนติ๋งหมิง)..และเพื่อนๆ ราชสีห์ รุ่น 97 ทุกคน ที่ไม่ได้กล่าวถึง..นึกได้จะมาใส่ชื่อให้นะขอรับ

ใครจะเชื่อว่าเพื่อนแต่ละคนรวมถึงตัวกระผมเองจะเปลี่ยนไปกันได้ขนาดนี้..

บางคนตามฝันตัวเองจนได้เจอกับมัน..และมีความสุขไปกับสิ่งที่เป็น

บางคนทิ้งความฝัน..บางคนได้แค่ฝันก็สุขใจ..แต่ทุกคนดูมีความสุขมากๆ

งานนี้ของคุณมากๆครับ..ไม่คิดว่าจะได้มาก็มาจนได้..เหมือนได้กลับมาชาร์ทแบตฯ อีกครั้ง ให้ชีวิต

ทำให้รู้เลยว่า…ถ้าเราเองยังจมอยู่แต่ความทุกกับสภาพแวดล้อมเดิมๆ..มันก็จะทุกข์อยู๋อย่างนั้นแหละ..

ต่อไปนี้..กับอายุ..25 ปี..จะไปเที่ยวแม่งให้ทั่วประเทศเลย..

สำหรับ ยศฐา บรรดาศักดิ์ เจ้านาย และการประจบสอพลอ

++ช่างแม่งมัน++